Food for thought

“ Your children are not your children.
They are the sons and daughters of Life's longing for itself.

They come through you but not from you,
And though they are with you yet they belong not to you.

You may give them your love but not your thoughts,
For they have their own thoughts.
You may house their bodies but not their souls,
For their souls dwell in the house of tomorrow,
which you cannot visit, not even in your dreams.
You may strive to be like them,
but seek not to make them like you.
For life goes not backward nor tarries with yesterday.”

Having a child studying in eleventh standard should be a matter of pride or tension for the parents?

Being a happy go lucky, never so much serious in life type of person, I was surprised and pricked by guilt when I went into a house of two teenage girls; one in twelfth and the other in tenth class. The parents had disconnected cable connection at home so that their daughters can concentrate on their studies. The mother and father looked stiff with a perennially constipated look on their faces.

Not a fan of TV programmes, it was not the absence of the idiot box cacophony that bothered me. I was hit by an overwrought energy in that house which made my heart race in an unknown fear.  The parents looked like passengers in an airplane about to make an emergency landing.

I have nothing but reverence for those two individuals, who being hard working middle class government servants struggled to maintain an atmosphere for their children to devote themselves to studies 24X7 so that they can have a secure future.

The guilt I felt that day was due to my inability to provide a solemn environment akin to what I saw in that house for my own child. This guilt increased every time I spoke with some other friends who had children of the same age.

As part of my penitence I tried playing the strict, no nonsense mother many times, only to be met with bewildered but dismissive glances as if I was having one of my ‘mood swings’.

 To this remorseful, blameworthy mother, a friend recently narrated an incident that happened to her daughter’s classmate. The child, who though hardworking and intelligent, could not take the pressure of exams and parent’s expectation and started getting migraines. She innocently swallowed three or four tablets to contain one of her severe headaches and had to be carried to the hospital by her terrified classmates.

I realise now why I should not coerce my sons likewise. If I try to become very strict at home with my sons, seize them by their necks to make them study then I will suffer from migraines, muscle aches, palpitations and will have to pop in one pill after the other. So, in the interest of my health and happiness, I leave them alone.

Men are born cool! Boys or grownups…all the same.

Whenever I feel feverish, sick or lonely, I have the habit of getting into the kitchen and making kanji and payar. It kind of soothes me by taking me back to my roots; an old house, the scent of jasmine, the light of a brass lamp…I belong there.

To my sons I would say, their amma can provide them with ‘kanji payar’ as long as she is alive. Let their own aspirations lead them to places that would satiate their further appetites.

കാത്തിരിപ്പ്‌

സൂര്യൻ അസ്തമിക്കും മുൻപേ ഇരുട്ട് പരക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ദിസെംബെർ അവസാനം ആകുന്നതോട് കൂടി ശൈത്യം അതിന്റെ പാരമ്യത്തിൽ എത്തും .

വഴിയോരത്ത് പിച്ചതെന്ടാൻ സ്ഥിരമായി കാണാറുള്ള വൃദ്ധ അന്നും ഹാജരായിരുന്നു. ആരോ വൃത്തിയായി വിരിച്ചിട്ട പഴയ ഷീറ്റിൽ എടുത്തു ഇരുത്തിയിടത്തു കൂനി കൂടി വിറച്ചു വിറച്ചു അവർ ഇരുന്നു. തലയിലൂടെ മൂടിയ സാരിക്ക് പുറത്തു കൂടെ പിഞ്ഞി കീറിയ ഷാൾ .  എന്നെത്തെയും പോലെ നിർവികാരം ആയിരുന്നു അവരുടെ മുഖം.  മുന്പിലെ അലുമിനിയം പാത്രത്തിൽ നാണയങ്ങൾ അന്ന് കമ്മിയായിരുന്നു. വാച്ചിലേക്ക് ഒന്ന് കൂടി നോക്കി. സമയം  അഞ്ചു മുപ്പത്തിയഞ്ചു.  വരാമെന്ന് പറഞ്ഞ സമയം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

വാട്സാപ് കൂടി  നോക്കി. ലാസ്റ്റ് സീൻ  അഞ്ചു  ഇരുപത് . പെട്ടന്ന് ഔൻലൈൻ ആയി.

'വിൽ റീച് ഇന് ഫൈവ് മിനുട്സ്'

ഓ കെ ടൈപ് ചെയ്തു പുറത്തേക്കു നോക്കി.

തിരക്കേറിയ നഗരത്തിലെ താരതമേന്യ  ഒഴിഞ്ഞ കഫൈ കോഫീ ദേ ഔറ്റ്ലെറ്റ്. ഒരു മൂലയ്ക്ക് മൂന്നു ചെറുപ്പക്കാർ ഉറക്കെ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു സംസാരിച്ചിരുന്നു.

മുൻപിൽ ഇരുന്ന കപ്പുചിനോവിൽ ഒരു പാകെറ്റ് പഞ്ചസാര പൊളിച്ചിട്ട്‌ പതുക്കെ  ഇളക്കി. ഫ്ലാറ്റിൽ നിന്നും  സൈക്കിൾ റിക്ഷയിൽ കയറി ഇങ്ങോട്ട് വരുമ്പോൾ മനസ് ശൂന്യമായിരുന്നു. ചിന്തകള്ക്ക് കുറച്ചു കാലമായി വിരാമമിട്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു .

ചില്ലു വാതിൽ തള്ളിത്തുറന്നു അവൾ അകത്തേക്ക് വന്നു. പതിനേഴു വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ് അവൾ ഇതിനെക്കാൾ സുന്ദരി ആയിരുന്നിരിക്കണം. അവളുടെ ഫോട്ടോ ആദ്യമായി കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ ഉള്ളിൽ ചെറുതായി ഞെട്ടിയിരുന്നു. കാരണം അവൾക്കു എന്റെ തന്നെ മുഖഛയായ  ആയിരുന്നു. അതെ ഞെട്ടൽ  നേരിൽ കണ്ടപ്പോളും ഉള്ളിലൂടെ  പാഞ്ഞു.

 
ഒരു  ക്ഷെമാപനത്തോടെ കസേര വലിച്ചിട്ടു എന്റെ മുന്പിലേക്കു അവൾ ഇരുന്നു. ചുരുണ്ട തോളറ്റം വരെ ഉള്ള മുടിയെ ചുറ്റി ഒരു ചുവന്ന മഫ്ലർ. കറുത്തഫ്രൈമുള്ള   കണ്ണടക്കുള്ളിൽ  വിടർന്ന  കരിയെഴുതിയ മിഴികൾ. ചുണ്ടിൽ  സ്ട്രോബെര്രി  നിറത്തിലെ ലിപ്സ്റ്റിക്,  കമ്പിളി കോട്ടിന്റെ സ്ലീവ് അല്പം കയറ്റി വച്ച വലതു കൈത്തണ്ടയിൽ   ഒരു   വെളുത്ത  ദയലുള്ള ഡി കെ എൻ വയ് വാച്ച്. ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ ആര്ക്കും ഇഷ്ടം തോന്നും.  

അളകനന്ദയുടെ  കണ്ണുകൾക്ക്‌ മുന്നിൽ  എന്റെ രൂപത്തെ വിചാരണക്ക് വിട്ടു കൊടുത്തു ഞാനിരുന്നു.  ആദ്യം അവൾ തന്നെ സംസാരിച്ചു ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ

"കേണൽ പാർതിപന്റെ ഭാര്യയെ ഒരു അതിസുന്ദരി ആയി ആണ്  ഞാൻ സങ്കല്പിച്ചത്.."

ഉറക്കെ ചിരിക്കണം എന്ന് തോന്നി പക്ഷെ തിരിച്ചു ശാന്തമായി ചോദിച്ചു, 'എന്തെ അളകനന്ദ  എനിക്ക് സൌന്ദര്യം ഇല്ലേ?'

ഇമവെട്ടാത്ത  കണ്ണുകളോടെ അവൾ പറഞ്ഞു, 'നിങ്ങൾ തീര്ച്ചയായും സുന്ദരിയാണ്. പക്ഷെ ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചത് ഒരു അതി സുന്ദരിയായ യെക്ഷിയെയാണ്...'

അവൾ ഉറക്കെ ചിരിച്ചു. ഞാനും.

എത്രെ കരുത്തുള്ള സ്ത്രീയും  പ്രണയത്തിനു മുൻപിൽ വെറും സാധാരണ പെണ്ണായി പോകും എന്ന തിരിച്ചറിവ് എന്നിൽ വന്നു.

'ഹൌ ഈസ് ഹീ? പാർതിപൻ ?' അവൾ ചോദിച്ചു.

'പഴയത് പോലെ തന്നെ സന്തോഷവാനാണ്." അത് കേട്ട്   അവൾ വീണ്ടും പുഞ്ചിരിച്ചു.

ഒരാഴ്ച മുൻപ് ഫൈസ്ബുക്കിൽ നിന്നും അവളെ കണ്ടുപിടിചെടുത്തു ചാറ്റ് ചെയ്തപ്പോൾ പാർതിപന്റെ പഴയ ഒരു ഡയറിയിൽ നിന്നും അവളെ കുറിച്ച് അറിഞ്ഞത്  വിശദമായി പറഞ്ഞിരുന്നു.  ഒരു നിമിഷത്തെ നിശബ്ദതക്കു ശേഷം അളകനന്ദയുടെ കണ്ണുകൾ വീണ്ടും എന്നെ ഉഴിഞ്ഞു.

'സൗമിനീ  നിങ്ങൾ എന്തിനാണ് ഇപ്പോൾ എന്നെ തേടിപിടിച്ചത്?'

പുറത്തു ഇരുട്ടിനു കട്ടിപിടിച്ച് തുടങ്ങിയിരുന്നു. ദൂരെയുള്ള മേട്രോലൈനിൽ ഓരോ രണ്ടു നിമിഷത്തിലും ഒരു വണ്ടി ഒഴുകിയോടുന്നത് കാണാമായിരുന്നു. 

ഒഴിഞ്ഞ എന്റെ കപ്പുച്ചിനോ കപ്പിൽ നോക്കി ഞാൻ പറഞ്ഞു 'അളകനന്ദ നമുക്കൊരു ചൂട് കാപ്പി കൂടി  കുടിക്കാം.'

അളകനന്ദ എന്നെ തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു. രണ്ടാമത്തെ കപ്പു കാപ്പിയും കുടിച്ചു തീരും വരെ.

പുറത്തു നന്നേ ഇരുട്ടിയിരുന്നു. എതിരെ ഉള്ള ഫാസ്റ്റ് ഫുഡ് കടയിൽ നല്ല തിരക്ക്. കൈമുട്ട് വരെ ചുവപ്പും വെളുപ്പും നിറത്തിലെ വളകൾ ഇട്ട ഒരു നവവധു ജിലേബി  നുണഞ്ഞു നില്പുണ്ട് ചെറുപ്പം എങ്കിലും അവളുടെ കുടവയറനായ  ഭര്ത്താവ് എന്തോ  വല്യ ദാനകര്മം ചെയ്യുന്ന പോലെ അരികത്തുണ്ട്.

അളകനന്ദ യുടെ ചുണ്ടിൽ ഒരു ചെറിയ പുഞ്ചിരി തങ്ങി നിന്നു . അവളെ തന്നെ നോക്കി ശാന്തമായി ചോദിച്ചു'" അളകനന്ദാ എനിക്ക് പാര്തിപനെ  വെറുക്കണം. നിനക്കതിനു എന്നെ സഹായിക്കാൻ പറ്റുമോ?"

അവൾ ഒരൂ കൊച്ചു കുട്ടിയെ എന്ന പോലെ അൽപ സമയം എന്നെ തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു. പിന്നെ പതുക്കെ പറഞ്ഞു.
"ഞാൻ അയാളെ ഒരിക്കലും വെറുത്തില്ല.  എന്തിനാണ്  സൗമിനീ..?'
ആ നിമിഷം എനിക്ക് അവളോട്‌ കടുത്ത  ദേഷ്യം തോന്നി.  
സ്നേഹിച്ചു വഞ്ചിച്ച പുരുഷനെ വെറുക്കാതെ ഇരിക്കാൻ അയാൾ അത്ര ദിവ്യനാണോ?



പുറത്തു തണുപ്പിലൂടെ തിരിച്ചു ഫ്ലാറ്റിലെക്കു നടക്കുമ്പോൾ അന്ന് ആദ്യമായി വൃദ്ധയുടെ അലുമിനിയം പാത്രത്തിലേക്ക് ഒരു നാണയം കുനിഞ്ഞിട്ടു. 



രാത്രിയിൽ പുറത്തു വീശിയടിക്കുന്ന കാറ്റിന്റെ ഒച്ച കേട്ട് കിടന്നു.
അമ്മയെ വിളിക്കുവാൻ തോന്നിയില്ല. കിടപ്പിലായ അച്ഛനെ ശുശ്രുഷിച്ചു തളര്ന്നു കിടന്നു കാണും പാവം. മുട്ടുവേദന കൂടുതൽ ആണെന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു. ആലോചിച്ചപ്പോൾ എന്നേക്കാൾ കഷ്ടമല്ലേ അമ്മയുടെ കാര്യം എന്ന് ഓര്ത് പോയി. അച്ഛന്റെ കള്ളുകുടിയും ശകാരവും അമ്മയുടെ  പുഞ്ചിരി പണ്ടേ മായ്ച്ചു കളഞ്ഞിരുന്നു. ഏട്ടന്റെ പെട്ടന്നുള്ള മരണം ശേഷിച്ചിരുന്ന പ്രസാദവും ആ മുഖത്ത് നഷ്ടപെടുത്തി. 

 
 വിശപ്പ്‌ തോന്നിയപ്പോൾ എണീറ്റ്  ചൂട് വെള്ളത്തിൽ ഹോർലിക്സ് കലക്കി കുടിച്ചു. കുട്ടിക്കാലത്തെ ശീലം ആയിരുന്നു അത്. ഇപ്പോൾ ഒരു സാന്ത്വനവും.  ഇനിയും എത്ര നാൾ  ഇങ്ങിനെ എന്ന് ഓര്ത് പോയി. ഇല്ല...  മനസിലെ ചിന്തകൾ കടലാസിൽ പേന കൊണ്ടെന്ന പോലെ പലതവണ വെട്ടി. 



കഴിഞ്ഞ ഒരു ആഴ്ച പാർതിപന്റെ ഭൂത കാലം ചികഞ്ഞു നടക്കുകയായിരുന്നു.



ഫയലുകൾക്കിടയിൽ നിന്നും കിട്ടിയ ഒരു ഓ ബി സീ സര്ടിഫിക്കെറ്റ് ഒരു പുതിയ അറിവായിരുന്നു. പതിനേഴു വര്ഷങ്ങള്ക് മുൻപ്  അയ്യാളെ പ്രണയിച്ചപ്പോൾ ജാതി ചോദിച്ചിരുന്നില്ല.   ഒന്നിച്ചുള്ള ജീവിതം  ഒരു ദിനചര്യ മാത്രമായപ്പോലും ജാതിയോ മതമോ ഒരിക്കലും ഇടയിൽ  വന്നില്ല. 



പിന്നീട് അന്ന് വരെ തുറന്നുനോക്കിയിട്ടില്ലാത്ത  ഡയറി കുറിപ്പുകളിൽ നിന്നും അളകനന്ദയും അമ്മയുടെ മരണവും. അമ്മയ്ക്ക് ഭ്രാന്ത് ആയിരുന്നെന്നും വര്ഷങ്ങളോളം  ചികിത്സിച്ചിരുന്നു  എന്നും വായിച്ചറിഞ്ഞപ്പോൾ നെഞ്ചിൽ ആരോ അമര്ത്തി ചവുട്ടിയ പോലെ തോന്നി.



തലേന്ന് പാല് വാങ്ങാൻ മറന്ന കൊണ്ട് രാവിലെ കട്ടൻ കാപ്പിയിട്ട് കുടിച്ചു . വിശപ്പില്ലെങ്കിലും രണ്ടു കഷണം റൊട്ടിയും. മിലിട്ടറി ആശുപത്രിയിൽ കൂട്ടിരുപ്പുകാരുടെ ആവശ്യം ഇല്ല. ഐ സി യു വിൽ  ആയതു കൊണ്ട് രാവിലെ അവിടുത്തെ വിസിറ്റെർസ് റൂമിൽ ചെന്ന് ഇരിപ്പാണ്   പതിവ്. നിറയെ മരങ്ങൾ ഉള്ള ശാന്തമായ ഒരു ആശുപത്രി. നീണ്ട പതിമൂന്നു  പകലുകൾ അവിടെ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു. മരണത്തിനോ ജീവിതത്തിനോ  എന്ന് അറിയാതെ.  



മരിക്കുമ്പോൾ കൂടെ മരിക്കാൻ നിഴൽ  ഒന്നും അല്ലല്ലോ. 
മരവിപ്പും നിർവികാരതയും വിരസതയായി തുടങ്ങിയപ്പോളാണ് വൈകുന്നേരങ്ങളും രാത്രികളും പാര്തിപനെ വെറുക്കുവാൻ കാരണങ്ങൾ അന്വേഷിക്കുവാൻ തുടങ്ങിയത്.    



സ്നേഹിക്കുന്നവരെയേ വെറുക്കാൻ പറ്റൂ  എന്ന് പതിയെ മനസിലായി. അയാളെ വെറുക്കുന്നില്ല എന്ന് അളകനന്ദ പറഞ്ഞത് സത്യമാണ് എന്നും.



കൂടെയുള്ള ജുനിയരോട്  എന്തോ  തമാശ പറഞ്ഞു ഐ സി യു വിന്റെ വാതില തുറന്നു ഇറങ്ങി വന്ന  മധ്യവയസ്കനായ ഡോക്ടർ  അടുത്തേക്ക് വന്നു. 
'ഇരുന്നോളൂ എണീക്കണ്ട...കണ്ടീഷൻ അത് പോലെ തന്നെയാണ് മേം. ലൈഫ് സപ്പോർട്ട് കൊടുക്കാനെ ഞങ്ങള്ക്ക് പറ്റൂ. മരണം സംഭവിക്കാതെ ഞങ്ങള്ക് അത് മാറ്റുവാൻ  അധികാരം ഇല്ല...'



എന്റെ നിശബ്ദത ശീലമായ ഡോക്ടർ ഒരു മറുപടിക്ക് കാത്തുനിന്നില്ല .



ആ പതിനാലാമത്തെ  ദിവസം  ആകാശം ഇരുണ്ടു മേഘാവൃതമായിരുന്നു. 
ശൈത്യത്തിൽ പെയ്യുന്ന മഴ തണുപ്പിന്റെ കാഠിന്യം കൂട്ടും.
ഇന്ന് മഴ പെയ്യും... മനസിലെ വേഴാമ്പൽ മന്ത്രിച്ചു... 

എന്റെ നാട്ടിലെ മഴ

മഴയോടുള്ളത് ജന്മനാ  ഉള്ള പ്രണയം.

 ആലിപഴം പൊഴിയുന്ന   മഴയും അതി ശൈത്യവും കൊടും ചൂടും പൊടി കാറ്റും ഭൂകമ്പവും ചുഴലി കാറ്റും  താണ്ടി താഴ്വാരങ്ങളും മരുഭൂമികളും  കണ്ടു പല നാടുകളും അലഞ്ഞു. 

കഥ കേൾക്കുവാൻ  ഇഷ്ടമുള്ള മനസ്സിന് ആയിരം കണ്ണുകൾ കഥകൾ പറഞ്ഞു തന്നു.

എങ്കിലും ഓരോ വർഷവും മഴക്കാലത്ത്‌ നാട്ടിലെത്താൻ കൊതിച്ചു. നാട്ടിലെ മനോഹരമായ മഴ നോക്കിയിരിക്കുവാൻ വേണ്ടി മാത്രം. 

" മഴ വെറുതെ നോക്കിയിക്കാൻ എന്ത് രസമാണ് . ബാൽക്കണിയിൽ  ഒരു കസേരയിട്ട് മഴ കണ്ടിരിക്കുക എനിക്കേറെ ഇഷ്ടമാണ്." അകാലത്തിൽ പിരിഞ്ഞു പോയ ഒരു സഥീർതന്റെ വാക്കുകൾ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് ഓർമ വരും.

വർഷങ്ങൾ നിറങ്ങളിൽ നിറഞ്ഞൊഴുകി നീങ്ങി.  കുട്ടിക്കാലത്ത് പറന്നു നടന്ന മരങ്ങളും തൊടികളും പതിയെ  അപ്രത്യക്ഷമായപ്പോൾ നാട് അന്യമായി തോന്നി.  മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ചു.   സ്ഥിരതാമസത്തിന് നാട്ടിലേക്ക് പോകണ്ടാ.

കണ്ട നഗരങ്ങളിൽ ഇഷ്ടം തോന്നിയത് ബങ്ങലൂരുവിനോടാണ്.

 “ നമുക്കവിടെ ഒരു വീട് വാങ്ങാം.” ശാട്യങ്ങൾക്ക് നിശബ്ദമായി തലയാട്ടി തരുന്ന പ്രിയതമനോട്‌ പലവട്ടം പറഞ്ഞുറപ്പിച്ചു.

മെയ് മാസത്തിൽ നാട്ടിലേക്ക് വരേണ്ടി  വന്നപ്പോൾ വാശിപിടിച്ച് കൊച്ചു കുട്ടിയെന്നപോൽ  പുലമ്പി.

"ഞാൻ വരുന്നില്ല...മെയ് മാസത്തിൽ മഴ പെയ്യില്ല."

വിവാഹത്തിൽ വിശ്വാസമില്ലെന്ന് പറഞ്ഞു ജർമ്മനി യിലെ  തൻറെ  പ്രണയിനിയെ  കാണുവാൻ പോകുന്ന ഒരു സ്നേഹിതനോട് നീലമിഴികളുള്ള ആ സുന്ദരിയുടെ ഫോട്ടോ നോക്കി ചോദിച്ചു "എന്താ ഇവളുടെ പേര്?"

അവനുത്തരം പറഞ്ഞു, "ക്ലാര."

അറിയാതെ അവനോടു ചോദിച്ചു പോയി, " നീ അവളെ കാണുമ്പോളൊക്കെ മഴ പെയ്യുമോ..?"

ക്ലാര.

നിത്യ കാമുകി ക്ലാര.

ജീവിതം മുഴുവൻ പ്രണയിനി മാത്രമായിരിക്കാൻ മോഹിച്ചിട്ടു വിവാഹിതയായി  ഒരു വീട്ടമ്മയുടെ പങ്കപ്പാടുകളിൽ പ്രണയം   വഴുതിപോയ  എന്റെ  കൂട്ടുകാരി    പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പരിഭവിച്ചു 

"എനിക്ക് ക്ലാര ആയാൽ മതിയായിരുന്നു!"

ക്ലാരയും മഴയും മനസ്സില് നിറഞ്ഞു നിന്നു .


ജനലിനപ്പുറം മഴ  വീണ്ടും  ആർത്തു  പെയ്തു.
 മെയ് മാസത്തിലെ മഴ.
എന്റെ മോഹം അറിഞ്ഞു പെയ്യുന്ന നാട്ടിലെ മഴ..

എനിക്കിവിടെ മതി....

ഈ മഴ കണ്ടിരുന്നാൽ മതി...

എവിടൊക്കെ  പോയാലും എനിക്കിവിടെ തിരിച്ചു .വന്നാൽ മതി ... 

Nandu Ben

Yesterday afternoon I was at the playschool to get some painting work done. I realised I was early and did not have the keys to the room where the paint tins were kept. I dug my hand into my handbag to take out my phone to call and ask the teacher to come with the keys. It was then I spotted a movement from one corner of the park around our small playschool. Nandu Ben, a big fat woman who works in the park was dashing towards me from there. An immediate alarm overtook me as I gripped my phone tightly. Nandu Ben had a 9 to 5 job. She worked in the park tending the trees, plants and the grass there. It was also her job to empty the dust bins in the park. The previous day she refused to empty the bin kept next to the school as it was getting filled to the brim by afternoon every day. So I had complained about her to her employers and was sure she got an admonishment from them. Was she coming to push me down to have her revenge? I felt slightly jittery. There was no one else around so I quietly stood on the steps resigned to my fate.

She stopped two metres short of me, panting. Then she caught her breath and let out an excited outburst in Gujarati. She spoke only Gujarati and no Hindi. I strained, tried to concentrate, to catch a few words similar to Hindi here and there. All I could make out were two words; ladka and bottle. I was relieved that she was not angry.

I just nodded, gave her one of my best smiles and said “Ok ok”, as if I understood every word she uttered. She smiled back and moved closer climbing onto the steps.

By now I understood Gujarati had lot of ‘yee’ and ‘shee’ sounds. So I decided to try my luck in the language with the help of my Hindi. “Kahayee rahatheshee?” I asked her. “Baharee” she said. “Voila! I got it!” I complimented myself and asked about her ‘bacche’ cautiously adding ‘yees’ and ‘shees’ to every word. The easiest way to strike a conversation with a simple middle aged woman is by asking about her kids.

I did not have to ask too much because she started pouring out in Gujarati. I struggled hard to keep pace with what she said. From what I could make out in the five minutes that she was talking to me was, she had two kids, a boy and a girl. She lost a fifteen year old son when the kite he was flying was caught in an electric wire. She stayed outside the camp. Her husband had a fall from some height; I didn’t understand where, and broke his leg. He cannot work anymore. So she is the bread winner now.

She stopped and fell silent for a minute which gave me time to recollect why I was there in the first place. I remembered Nandu Ben had a spare key. I was cheeky enough to try my new found way of speaking Gujarati again. “Room kholyeshee” I asked her in my sweetest voice. She readily took out the bunch of keys tucked somewhere in her waist and opened the room for me. She merrily pointed to the corner of the room and said “bottleyee”. I looked and saw two bottles of K oil which I had asked for to be mixed with the paint. It was then I understood what she was trying to tell me in the beginning. A ladka had come with those bottles. She had taken it from him and kept them inside the room. ‘ladka’ ‘bottle’. I beamed and said a big ‘Thankyou’ to her.

I couldn’t help looking at the over flowing dustbin outside the door. She caught my glance and nodded her head saying, “Mein jalaichuu”.

When hearts are pure, you needn’t understand the language spoken. Thank you Nandu Ben.

Pomegranates

I was at the fruit shop yesterday evening. I picked up Apples, Black grapes, Keenus; all a kilo and the wild ‘Ber’ just a quarter. Wild Bers are only for me; me being the only ‘wild’ one in the family. Then I saw them kept in a corner, the caskets of red pearls: pomegranates! My eyes went straight from pomegranates to my husband, who was standing like a dutiful soldier with his wallet drawn. He saw my glance and then he said, ‘Your hands...’

Two years back pomegranates used to be his daily diet. His HB had plummeted to 10 during his annual medicals. His colleagues and friends looked at me accusingly.

‘Are you not giving him a proper diet?’

A very distressed I started googling day and night finding remedies for anaemia. It was then someone told me about pomegranates. I decided to try them. Every morning I would open two pomegranates and patiently take the shiny red pearls out. I would then put them in a bowl and offer them to my husband like a devoted wife when he came back from his morning run. I bought Tupperware containers (colourful ones to catch the eye of his colleaguesJ), filled them with all kinds of dry fruits and sent along with his lunch box. My husband’s face beamed with happiness from all my affection and care but his HB never rose beyond the 11.2 mark.

I doubted the lab technicians were pulling out too much blood from him for all the investigations they were doing. Or were they in league with him to make me do that extra work? He had no fatigue, continued to run 7km and work for 8hrs a day. I started worrying all the more when they could find no reason for his anaemia. Vampire??? I checked my teeth....just in case...

In the end, the haematologist found the answer. Thalassemia minor; a trait he was born with that accounted for his low haemoglobin levels. His body had now got used to low HB levels from birth. A blood donation done just before the medicals would account for the remarkably low level then. That explained why my pomegranates would not pull up his HB.  I looked at my hands, all chipped and with brown marks from opening pomegranates.

I stopped opening pomegranates from the next day. My husband was surprised not to see me welcoming him back from his run with the ‘thalapoli’ of pomegranates. When he asked I showed him my hands. He never asked for pomegranates again.

So every time when we are together at a fruit shop, I would look at the pomegranates and then look at him.

With a concerned look he would say, ‘Your hands...’

It would neither be a ‘buy’ nor a ‘don't buy’ from him. Choice is mine. How clever!